Inhoud
De manier waarop je iets zegt, is eigenlijk belangrijker dan wat je echt bedoelt. Echte statistieken zeggen dat het vijf keer belangrijker is. Dit is wat de flexie een cruciale waarde geeft voor effectief discours. Het is de manier waarop je je woorden benadrukt. Er zijn een paar verschillende soorten verbuiging en deze worden ook beïnvloed door culturele trends en vocale gewoonten die bepaalde gemeenschappen ontwikkelen.
Soorten buiging
Er zijn vier hoofdvormen van verbuiging: oplopend, aflopend, oplopend circumflex en aflopend circumflex. Aflopende verbuigingen moeten aan het einde van de meeste zinnen worden gebruikt, met een toon van autoriteit en inslag. De ascendenten uiten twijfels, suggereren een onvoltooid idee of vragen om een ja of nee antwoord. Circumflex-soorten buiging kunnen oplopende en neergaande patronen omvatten en worden gebruikt om de luisteraar te informeren dat de spreker pauzeert maar het idee nog niet heeft voltooid.
Gebruik van verbuigingen
Het gebruik van verbuigingen gaat verder dan alleen het identificeren van vragen of verzoeken. Door de opwaartse buiging te overdrijven, kun je er zwak, besluiteloos of onvolwassen uitzien, en het irriteert de luisteraar ook. Het gebruik van een dalende verbuiging is een subtiele manier om om meer informatie of feedback te vragen. Circumflex-verbuigingen worden gebruikt om contrasten of correcties uit te drukken. De overdreven worden gebruikt in palanques en theaters om angst, spanning of onzekerheid uit te drukken.
Vocale gewoonten
Vocale gewoonten zijn trends of stijlen die van tijd tot tijd in een taalgemeenschap voorkomen. Een recent voorbeeld is het toegenomen gebruik van bottom-up verbuigingen bij het maken van affirmaties of suggesties. Een voorbeeld is het jargon dat wordt gebruikt door adolescenten, zoals de "like-it" -salvo in aflopende verbuigingen. Dit soort veranderingen kan ook een weerspiegeling zijn van veranderingen in sociale etiquette en persoonlijke relaties.
Verbuigingen en grammatica
Verbuigingen kunnen ook van invloed zijn op syntaxis en semantiek. Hoe meer letters we toevoegen aan werkwoorden, zelfstandige naamwoorden en bijvoeglijke naamwoorden, afhankelijk van hun verschillende grammaticale functies, zijn ook verbuigingen. Nouns meervoud, niet-overtreffende trap bijvoeglijke naamwoorden en verschillende vervoegingen van werkwoorden zijn voorbeelden van grammaticale verbuiging. Deze lessen worden meestal gereguleerd door geschreven taal, maar zijn even belangrijk voor mondelinge taal.