Inhoud
- Hoe vrijwillige afspraken over exportbeperking werken
- Economische effecten van overeenkomsten
- Voorbeelden van vrijwillige afspraken over exportbeperking
- Het einde van vrijwillige overeenkomsten inzake exportbeperking
Gedurende een groot deel van de 20e eeuw lieten de Vrijwillige Exportbeperkende Overeenkomsten (ARVE) handelsnaties toe om kwetsbare binnenlandse industrieën te beschermen tegen concurrentie van goedkopere geïmporteerde producten. ARVE's piekten in de jaren 1970 en 1980 voordat wijzigingen in de internationale handelsregels van 1994 hun gebruik strikt beperkten.
Hoe vrijwillige afspraken over exportbeperking werken
ARVE's werken eigenlijk zoals importbeperkingen. Volgens een systeem van invoerbeperkingen kan land A een B-quotum van staal opleggen en toekomstige zendingen niet over de grenzen heen laten. In een ARVE-scenario stemt land B ermee in de uitvoer naar land A te beperken, hoewel de staalindustrie van land B kan concurreren met land A. Land B kan vrijwillig zijn stalen zendingen naar land A verlagen omdat , zoals een econoom uitlegt: "de invoerende natie (land A) kan op een later moment dreigen quota vast te stellen of tarieven te verhogen." Land B kan er de voorkeur aan geven minder agressief te concurreren om rechten en tarieven te vermijden die zijn prijzen naar zijn klanten in land A opdrijven.
Economische effecten van overeenkomsten
Door akkoord te gaan met het beperken van de staaluitvoer naar land A is land B het in wezen eens met wat econoom Robert J. Carbaugh het 'marktverdelingspact' noemt. Land B behoudt een deel van het marktaandeel dat het via concurrentie heeft verworven, en de minder efficiënte industrie in land A blijft bestaan.
Land B zal echter meer van de deal profiteren. Wanneer het minder staal exporteert naar land A, betalen consumenten in dit land meer per eenheid omdat ze nog steeds meer staal moeten kopen van minder efficiënte binnenlandse producenten. Ondertussen kunnen producenten in land B hun prijzen verhogen naar consumenten in land A, en elke cent van deze stijging vertegenwoordigt pure winst voor de staalproducenten in land B.
Voorbeelden van vrijwillige afspraken over exportbeperking
Een van de meest beroemde ARVE's betrof een overeenkomst uit Japan om de uitvoer van auto's naar de VS in de vroege jaren tachtig te beperken. Omdat autofabrikanten in de VS worstelden om te concurreren met Japanse bedrijven, debatteerde het Amerikaanse Congres over starre quota om het Japanse marktaandeel te beperken. Japan vermeed een quotum door een driejarig contract te herroepen met president Ronald Reagan. De VS beschermde banen in de auto-industrie, consumenten betaalden meer voor Amerikaanse en Japanse auto's en uiteindelijk moedigde ARVE Japanse bedrijven aan om fabrieken in de VS toe te wijzen om exportbeperkingen te voorkomen.
In de jaren vijftig onderhandelden de VS over soortgelijke overeenkomsten met textiel uit verschillende Zuidoost-Aziatische landen die deze goederen goedkoper produceerden dan Amerikaanse textielfabrieken. In de late jaren zestig gebruikte het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken ARVE's om de nationale staalindustrie te beschermen tegen ongekende concurrentie van Japan en Europa.
Het einde van vrijwillige overeenkomsten inzake exportbeperking
De Uruguay-ronde van 1994 van de Algemene Overeenkomst betreffende tarieven en handel leidde tot wat de commandant het "laatste punt" voor ARVE noemde. In overeenstemming met de doelstelling van de Wereldhandelsorganisatie om handelsbelemmeringen weg te nemen, kwamen de deelnemende landen overeen om te stoppen met het maken van nieuwe ARVE's en bestaande overeenkomsten.