Inhoud
Chloor werd voor het eerst gemaakt in 1774 door de Zweedse chemicus Carl Wilhelm Scheele, die geloofde dat het zuurstof bevatte. Hij deed dit door zoutzuur te behandelen met mangaandioxide. Zesendertig jaar later hield de Engelse chemicus Sir Humphry Davy vol dat hij een chemisch element was en gaf hem zijn naam, die is afgeleid van een Grieks woord dat groenachtig geel betekent. De stof is een giftig gas, maar in combinatie met metallisch natrium wordt het keukenzout. Chloor wordt aangetroffen in chloridemineralen, die van nature voorkomen in zoutmeren, zeewater en in halietafzettingen. Het is een lid van de halogeenelementgroep.
Wat is chloor
Hoe het wordt gebruikt
Chloor wordt vaak gebruikt om bacteriën in water te doden. Het wordt veel gebruikt om het zwembad, de spa en het drinkwater te zuiveren. Wanneer het is opgelost in natriumhydraat, kan het worden omgezet in bleekmiddel of desinfectiemiddel. Het ontsmettingsmiddel wordt gebruikt om ziektekiemen te doden, en het bleekmiddel wordt gebruikt om kleding witter te maken en te desinfecteren. Chloorbleekmiddel kan ook worden gebruikt om bronwater te desinfecteren.
Hoe het werkt
Wanneer chloor in water wordt gegoten, wordt het afgebroken in verschillende chemische verbindingen, waaronder hypochloorzuur en hypochlorietionen. De combinatie van hypochloorzuur en hypochlorietion is een reactie die "vrij chloor" wordt genoemd. Beide stoffen vallen micro-organismen en bacteriën in het water aan, jagen lipiden in celwanden op en vernietigen enzymen. Terwijl ze de structuur in de cellen vernietigen, laten de chemische verbindingen de bacteriecellen geoxideerd achter, doden ze en maken ze onschadelijk.
Hypochloorzuur versus hypochlorietion
Het hypochlorietion heeft een negatieve elektrische lading, terwijl het hypochloorzuur geen elektrische lading heeft. Hypochloorzuur beweegt snel en kan bacteriën binnen enkele seconden oxideren, terwijl het hypochlorietion een half uur nodig heeft om hetzelfde te doen. Kiemoppervlakken dragen een negatieve elektrische lading, wat resulteert in een afstoting van het negatief geladen hypochlorietion in het kiemoppervlak en het hypochlorietion minder effectief maakt bij het doden van ziektekiemen. De relatie tussen de twee verbindingen wordt bepaald door de relatieve zuurgraad (pH) van het water. Waterbehandelingsdeskundigen kunnen de pH-waarde aanpassen om hypochloorzuur dominanter te maken, waardoor het efficiënter wordt in het doden van bacteriën. Door het ontbreken van elektrisch geladen hypochloorzuur kunnen de beschermende barrières rond ziektekiemen efficiënter doordringen.