Inhoud
De jaren 70 en 80 waren een gedenkwaardige tijd in de geschiedenis van de Amerikaanse dans. De danscultuur van de jaren 70 werd gedomineerd door een totale opschudding, met clubs die de thuisbasis werden van die dansers die wilden zwaaien op het geluid van de melodie.
De jaren 80 brachten het tijdperk van hiphop naar voren, met de grote luidsprekers die breakdancers droegen om deze kunst door de straten te laten zien. Aan het einde van de jaren tachtig ontstonden heavy metalbands die het publiek in een spelbreker deden gaan op het geluid van eindeloze gitaarsolo's.
Disco uit de jaren 70
De meest populaire dans in clubs in de jaren zeventig was de Hustle, die enkele variaties kende, waaronder de Latin Hustle, de American Hustle en de Street Hustle.De basisbewegingen van deze dans waren presentaties op de vloer van de dansvloer gesynchroniseerd met de beat, of schoppen, rock passen of handgebaren, om de maat vast te houden, terwijl de bewegingen werden veranderd.
Online dansen zoals Hot Chocolate, een aangepaste vorm van de Hully-geul uit de jaren 60, Bus Stop, Night Fever, Roller Coaster en Disco Duck waren ook heel gebruikelijk in disco's.
Breakdance uit de jaren 80
Met de release van de film "Breakin" in 1984, werd "break" een algemeen onderdeel van de populaire cultuur. De "pauze" had twee verschillende stijlen, gebruikt door groepen in een dansstrijd. De eerste hiphopnummers van deze tijd gebruikten een gesynthetiseerd geluid waarbij de dansers hun armen, polsen en knieën tegen elkaar staken en met de beat naar hun positie terugkeerden. Deze en andere langzamere en meer overdreven bewegingen imiteerden een robot.
De pauze omvatte ook een reeks spins met de rug, de knieën en zelfs het hoofd. De meeste breakdances vonden plaats op straat, waar twee groepen uitwisselingsbewegingen vochten, totdat een van hen de andere niet kon overwinnen. Breakdancers werden B-Boys of B-Girls genoemd en bekende groepen, zoals Dynamic Rockers en B-Boys Rock Steady Crew, zaten altijd in muziekvideo's, tv-shows en films.
De hoofdpijn van de jaren 80
Heavy metalbands uit de jaren 80 hadden meestal lang, gestileerd haar, waardoor ze de bijnaam "haarbanden" kregen. De basis van de nummers waren super geproduceerde lange ballads, met snelle beats afgewisseld met zware gitaargeluiden. Het geluid van de gitaar zorgde ervoor dat veel kijkers hun hoofd schudden volgens de beat, en toen begon het tijdperk van headbangen.
Dit was de tijd voor grote concerten in rockarena's, waar het publiek zich recht voor het podium concentreerde. Toen de muziek begon, schudden ze hun hoofd op verschillende tijdstippen, afhankelijk van het nummer. Dit ontwikkelde zich vanuit de pogo-dans, uit de punkrockbeweging van de jaren 70, en creëerde de stijl die head-dance wordt genoemd. Sommige dansers, of zelfs artiesten, doken in het publiek en surften op de menigte. Dit fenomeen duurde voort tot het grunge-tijdperk van de jaren 90.