Inhoud
Het aantal ionen in een verbinding hangt af van de structuur van de verbinding en de oxidatiegetallen van de elementen erin. Het oxidatiegetal van een element is het aantal elektronen dat een atoom heeft of nodig heeft ten opzichte van het aantal protonen in zijn kern. Dit bepaalt de ionische lading van het atoom, wat essentieel is om de ionische verbindingen te beschrijven die het vormt met andere atomen
routebeschrijving
-
Schrijf de chemische formule voor de betreffende stof.
-
Identificeer de polyatomaire ionen in de verbinding. Polyatomaire ionen zijn ionische moleculen die bestaan uit meer dan één atoom (meestal meer dan één element). Zie de referenties voor de lijst met veel voorkomende polyatomaire ionen en hun kosten.
-
Scheid de kationen en anionen. De kationen zijn positief geladen ionen, de anionen zijn negatief geladen ionen. FeSO (4) (ijzer (II) sulfaat) bevat bijvoorbeeld een ijzerkation (Fe + 2) en een anionsulfaat (SO (4) -2). Het is belangrijk op te merken dat sulfaat een polyatomair ion is en niet een set van vijf verschillende ionen. Het Romeinse cijfer "II" geeft het +2 oxidatie nummer van het ijzer aan. Hierdoor kan het binden met slechts één sulfaatanion.
Als aan een chemisch symbool een exponent is gekoppeld, zijn er meerdere atomen van dat element in de verbinding. Tenzij ze deel uitmaken van een polyatomair ion, is elk atoom van dat element een individueel ion. IJzer (III) sulfaat wordt bijvoorbeeld geschreven als Fe2 (SO4) 3. Het +3 oxidatie nummer van het ijzer vereist een verschillend aantal sulfaten per ionische binding. In dit geval zullen twee ijzer (III) -ionen binden met drie sulfaationen.
-
Voeg het totale aantal kationen en anionen toe. IJzer (II) sulfaat heeft bijvoorbeeld twee ionen: het ijzerkation en het sulfaat-anion.
tips
- Als u een goed begrip van oxidatienummers heeft, kunt u snel en met vertrouwen de ionische aard van een verbinding ontcijferen.
Wat je nodig hebt
- Periodiek systeem