Inhoud
The Theory of Social Disorganization is de uitleg die sociologen doorgaans geven voor verzamelingen verworven crimineel gedrag. Het werd oorspronkelijk ontwikkeld door de Chicago School of Sociology en bood een ecologische mal om de criminologie te bekijken. Ze beweert dat minder stabiele omgevingen, zoals die in een veranderende omgeving, economische instabiliteit of gezinsherstructurering, meer kans hebben om jongeren op te voeden die zich schuldig maken aan gewelddadige straatcriminaliteit.
Onstabiele omgevingen
The Social Disorganization Theory stelt dat jonge mensen in stabiele omgevingen het minst geneigd zijn zich tot straatcriminaliteit te wenden. Dr. Robert Kapsis, hoogleraar sociologie aan de Universiteit van New York begin 1978, voerde een onderzoek uit naar de sociale en ecologische stabiliteit van jongeren. Hij concludeerde dat schooldelinquentie en straatcriminaliteit in feite in een stabiele omgeving van ondergeschikt belang waren. Deze omgevingen hoeven niet rijk te zijn, hoewel velen dat wel zijn; consistente levensstijlen werden geproduceerd door goede buurten, scholen en collega's.
Gestructureerde omgevingen zorgen ervoor dat kinderen minder vatbaar zijn voor gewelddadige criminele activiteiten (Jupiterimages / Goodshoot / Getty Images)
De veranderende omgevingen
De versie van de Chicago School voor deze theorie gelooft in een vloeiende samenleving die voortdurend wordt hervormd door economische, sociale, politieke en culturele krachten. Terwijl grootstedelijke gebieden evolueren, ondergaan sommige omgevingen grote veranderingen. Plattelandsgebieden worden ook vaak veranderd, omdat het fenomeen dat bekendstaat als "witte fuga" raciale meerderheden naar de nieuwe stadsdelen in de buitenwijken van de stad duwt. Deze omgevingen zijn niet noodzakelijk stabiel of onstabiel, maar zijn in plaats daarvan bezig met het ontdekken van hun toekomstige identiteit tussen de samenleving als geheel.
Onstabiele omgevingen
Volgens de ecologische formule van een kind is deze groep het minst stabiel en georganiseerd. Dr. Robert J. Sampson, voorzitter van de afdeling Sociologie van Harvard, was een van de eersten die de eenheid van het gezin als het meest cruciale element van deze formule zag. Sampson zei dat hoewel omgevingen behoorlijk onstabiel kunnen zijn, een intact gezin dit probleem zou kunnen omzeilen en een kind zou opvoeden dat niet zou deelnemen aan criminele activiteiten. Sampson merkte al snel op dat andere groepen als vervangers hiervan zouden kunnen optreden, zoals religieuze organisaties, de politie en scholen. Hij beweerde echter dat onstabiele buurten minder geneigd zijn om deze sociale ankers voor kinderen te hebben.
Minder stabiele omgevingen
In tegenstelling tot onstabiele omgevingen biedt deze omgeving nauwelijks ondersteuning voor kleine kinderen. Ouders zijn bijna altijd aan het vechten, scheiden of scheiden. Scholen zitten vol met bendes en bieden weinig sociale steun aan moeilijke jongeren. In de Verenigde Staten bevinden minderheden zich in deze gebieden onevenredig. Drs. John IJsland en Rima Wilkes vonden dat lage sociaal-economische omstandigheden, zoals in onstabiele omgevingen, gecorreleerd zijn met segregatie door niet-Spaanse blanken.
