Inhoud
Het Oude Testament verwijst naar verschillende oude volkeren die contact hadden met de Joodse natie. De meest gehate en gevreesde van hen waren de Assyriërs. Historici en archeologen hebben uitgebreide informatie verzameld over de opkomst en ondergang van het Assyrische rijk, wat bijbelse verslagen bevestigt. Als machtigste natie in de regio, ten tijde van Alexander de Grote, was het zo verwoest dat de beroemde hoofdstad niet langer herkenbaar was.
Verhaal
Assyriërs waren de dominante mensen in het oude Midden-Oosten. Zijn koninkrijk lag tussen de rivieren Tigris en Eufraat, en zijn twee belangrijkste steden waren Assur en Nineve. Ze kwamen ergens tussen 1500 en 1100 vGT aan de macht en hun koninkrijk viel rond 615 v.Chr. Babylon was de belangrijkste concurrent voor dominantie. In de 9e eeuw voor Christus veroverden de Arameeërs een deel van Assyrisch grondgebied, maar tussen 883 voor Christus en 727 voor Christus kregen de Assyriërs de controle over hun land terug. Vanaf dat moment breidden ze zich uit tot een rijk, dat te groot werd om te controleren. Uiteindelijk brak Babylon vrij en vernietigde Ninevé, waarmee het einde van het Assyrische rijk werd gemarkeerd.
Kenmerken
Assyrisch grondgebied was het enige vruchtbare gebied in de dorre regio, zodat naburige mensen het regelmatig aanvielen om toegang te krijgen tot zijn agrarische rijkdom. De Assyriërs hebben daarom eeuwenlang hun grenzen verdedigd en werden oorlogszuchtig en wreed, waarbij ze hun gevangenen martelden om hun vijanden te intimideren. Ze verspreidden ook veroverde volkeren in verschillende delen van het rijk, waardoor elk gevoel van nationale identiteit onder de verslagenen werd verbroken. Religieus gezien waren de Assyriërs polytheïsten en animisten. Ze geloofden dat levenloze objecten en geografische kenmerken geesten hadden, en aanbaden goden van de natuur, waarvan de meest prominente de god Assur was.
Betrekkingen met Juda en Israël
Tijdens de periode van de hemelvaart van Assyrië werd het Joodse volk verdeeld in twee koninkrijken, Israël en Juda.In de 9e eeuw voor Christus was Israël voortdurend in oorlog met Assyrië, totdat het er eer aan begon te betalen. Aan het einde van de 8e eeuw voor Christus bundelde koning Achaz van Juda zijn krachten met de koning van Assyrië om tegen Israël en Syrië te vechten. Achaz en de Assyriërs wonnen, maar Juda werd ondergeschikt aan Assyrië. Koning Hosea van Israël weigerde uiteindelijk hulde te brengen aan Assyrië, dat het koninkrijk Israël verwoestte en zijn volk verdreef. Ze werden in de geschiedenis bekend als de 10 verloren stammen.
Bijbelse verwijzingen
De profeten Hosea, Amos, Jesaja en Micha waarschuwden Israël dat Assyrische aanvallen Gods straf waren voor Israëls ongehoorzaamheid. Het bijbelboek 2 Koningen beschrijft verschillende veldslagen tussen Israël en Assyrië, waaronder een belegering van Jeruzalem, die uiteindelijk niet succesvol was. Ezechiël bespreekt de arrogantie van de Assyriërs, en Jona wordt gestuurd om de mensen van Nineve te waarschuwen dat God van plan is hen te vernietigen. Later profeteerden Nahum en Zefanja elk de val van het Assyrische rijk en Nineve in het bijzonder.