Inhoud
Ondanks het feit dat zeepaardjes er heel anders uitzien dan andere vissoorten, zijn ze een geslacht van vissen met botten die een rechtopstaande zwemhouding hebben. Sommige zeepaardjes behoren tot dezelfde klasse, Actinopterygii, evenals zalm, tonijn en andere bekende soorten. Net als deze vissen nemen zeepaardjes zuurstof op uit het water met behulp van epidermale membranen die bekend staan als kieuwen.
Het operculum
De benige structuur die bekend staat als het operculum bedekt de kieuwen van de meeste vissoorten en laat een toenemende vorm achter in de openingen aan de zijkant van het hoofd. Bij het zeepaardje wordt deze structuur teruggebracht tot een smalle opening aan de achterkant van het hoofd. Ichthyologen begrijpen het doel van deze modificatie niet volledig, maar ze denken dat het verband houdt met de langwerpige kenmerken van de vis.
Overdekte kieuwen
De kieuwen van zeepaardjes hebben een duidelijke interne structuur. De gewone kieuw is tussen de botten van de vis en omvat vier kieuwbogen aan elke kant, gerangschikt in een rij langs de kraakbeenachtige filamenten. De kieuwen van zeepaardjes worden willekeurig bedekt, mogelijk als een aanpassing van de andere structuur van het hoofd en het verminderen van de opening van het operculum.
Het dekglaasje
Een staafje bedekt met een bol van stof bedekt de kieuwen van het zeepaardje. Dat omhulsel is het dekglaasje, een gespecialiseerd type epitheelweefsel. Een dicht netwerk van bloedvaten loopt door de dekglaasjes, waardoor zuurstof en kooldioxide zich kunnen vermengen langs de dunne membranen in de bloedbaan van het zeepaardje en het omringende water. Hierdoor kan het zeepaardje zuurstof hebben om kooldioxide af te geven.
Richting van de bloedcirculatie
Met de lamellen stroomt bloed door het capillaire netwerk tegengesteld aan de natuurlijke waterstroom die de mond binnenkomt in het operculum. Bekend als huidige tegenstroom, verbetert deze functie het potentieel voor gasuitwisseling, waardoor het zeepaardje zoveel mogelijk zuurstof uit het water kan halen.
Zeepaardje adem
De ademhaling van het zeepaardje gebeurt met passieve diffusie. Dit treedt op wanneer stoffen door het gebied van de membranen met lage concentratie naar gebieden met een hoge concentratie bewegen. Als er meer zuurstof in het water eromheen zit dan in het lichaam van het zeepaardje, gaan de zuurstofmoleculen van nature uit het water over in de bloedbaan van het zeepaardje. Evenzo wordt kooldioxide verdund van de bloedbaan naar het omringende water. Dit mechanisme stelt het zeepaardje in staat zuurstof uit zijn omgeving te halen en ongewenste gassen te elimineren.