Inhoud
- Gedichten over de natuur
- De woorden binden
- Gemeenschappelijke zinnen opnieuw formuleren
- Verbeelding gebruiken
Personificatie, een figuratief apparaat waarin een schrijver menselijke eigenschappen aan een levenloos object toeschrijft, creëert ongebruikelijke beelden in poëzie. "Maar kijk: het poollicht met zijn rode mantel / slentert over de dauw achter de heuvel", zegt Horace in Hamlet van Shakespeare, en beschrijft de dageraad als een persoon die op een heuvel loopt. De zon kan niet letterlijk lopen; het nabootsen van hem als mens roept echter een sober en emotioneel beeld op voor de lezer.
Gedichten over de natuur
Veel dichters impregneren de natuur met menselijke kwaliteiten, waardoor ze er levend uitzien, misschien omdat het voor sommigen zelfs levend lijkt. Neem een voorwerp uit de natuur, zoals een boom, oceaan of ster, en beschrijf het als levend en gevoelig. Gebruik zoveel mogelijk richtingen. Deze eigenschappen bepalen gedeeltelijk de mensheid, hoewel levenloze voorwerpen niet kunnen zien, aanraken, horen, ruiken of proeven.
De woorden binden
Voor schrijvers die worstelen om te begrijpen hoe iets dat levenloos is te animeren, probeer een object te pakken en een willekeurig werkwoord uit het woordenboek te selecteren en uit te leggen hoe de twee zich verhouden. Overweeg bijvoorbeeld wat het "stenen" -object gemeen heeft met een willekeurig werkwoord, zoals "luisteren". Begin de zin met "The Listening Stone" en voeg een predikaat toe, zoals "het gras groeit".
Gemeenschappelijke zinnen opnieuw formuleren
Een andere manier om verpersoonlijking te creëren is om een veelvoorkomende zin op te pikken met een zwak werkwoord, zoals het werkwoord 'zijn' of 'zijn', en het te vervangen door een opwindender en beschrijvend werkwoord. Bijvoorbeeld, in de zin "De CD-speler maakte een geluid", is het werkwoord "did" niet interessant en roept het geen indrukwekkend beeld op, terwijl "de speler gek jankte" aan de lezer meedeelt dat het geluid hij deed het was vervelend. Vorm een gedicht rond dat idee door het verpersoonlijkte beeld uit te breiden door meer details toe te voegen.
Verbeelding gebruiken
Een schrijver kan proberen zijn ogen te sluiten en zich voorstellen dat hij een levenloos voorwerp is. Hij kan schrijven wat hij voelt, denkt en wil. Na het schrijven van een heel gedicht vanuit het perspectief van dit object, met behulp van 'I', kan de schrijver teruggaan en alle 'ik's' veranderen in 'hem' of 'haar'. Het gedicht zal nu verwijzen naar het derde persoonsobject. Zonder het object te benoemen, kan de schrijver het gedicht aan een andere persoon laten zien en kijken of hij kan raden wat het object is.