Hoe te identificeren of een stof al dan niet een elektrolyt is

Inhoud

routebeschrijving
Wat je nodig hebt

Elektrolyten zijn ionische verbindingen die elektriciteit geleiden door geladen deeltjes, of ionen, kationen (positieve ionen) en anionen (negatieve ionen) te bevatten. Het is mogelijk om te bepalen of een stof een elektrolyt is die bepaalt of er al dan niet ionen aanwezig zijn. Degenen die niet hebben, worden niet-elektrolyten of covalente verbindingen genoemd en kunnen geen elektriciteit geleiden.

routebeschrijving

Experimenteer om uit te vinden of een stof een elektrolyt is of niet (Brand X Pictures / Stockbyte / Getty Images)

Verzamel verschillende stoffen zoals zout, suiker, ammoniak, alcohol of zuren en basen en plaats ze in verschillende containers om te bepalen of ze ionisch of covalent zijn. Label ze op basis van hun chemische namen en formules. Markeer bijvoorbeeld het kookzout als natriumchloride (NaCl) en de kooksuiker als sucrose (C12H22O11).
Zoek uit of ze zijn gemaakt van metalen of amethalen. Als het mengsel bestaat uit een metaal of een metaal en een amethal, dan is het een elektrolyt en ionisch. Als het uit twee of meer amethalen bestaat, is het een niet-elektrolyt en is het covalent.
Zie het periodiek systeem. De elementen aan de linkerkant van de tafel zijn metalen behalve waterstof. Degenen aan de rechterkant zijn amethals. Zo bestaat zout uit natrium (metaal) en chloride (ametal), terwijl suiker uit koolstof, waterstof en zuurstof bestaat, allemaal amethalen. Herhaal dit proces met de rest van de stoffen en identificeer ze als ze ionisch of covalent zijn.
Verbind twee koperdraden met een gloeilamp. Voeg gedeïoniseerd of puur water toe aan een pot in twee. Breng de elektroden in het water en observeer eventuele veranderingen in de lamp. Er mag niets gebeuren, maar als de lamp aangaat, zal deze langzaam zijn, wat aangeeft dat de H + en OH-ionen aanwezig zijn als de watermoleculen zijn gebroken. Water bevat geen zouten, waardoor het een zwakke geleider van elektriciteit wordt, omdat het praktisch geen ionen heeft om ladingen te vervoeren. De geleidbaarheid van het water wordt beïnvloed door de aanwezigheid van opgeloste zouten met ionen.
Voeg het keukenzout, een ionische verbinding, toe aan een pot water. Roer de oplossing met behulp van een glazen roerstaaf om het zout op te lossen.
Sluit twee koperdraadelektroden aan op een gloeilamp en steek ze in de oplossing. Observeer terwijl de lamp brandt en laat zien dat het zout een elektrolyt is. Ga door met experimenteren met andere ionische verbindingen.
Voeg de kandijsuiker toe aan een pan water en roer met een stok totdat het een heldere oplossing vormt. Plaats de elektroden in het waterreservoir en observeer eventuele veranderingen in de lamp. Het licht niet op, wat aantoont dat suiker een niet-elektrolyt is. Ga door met experimenteren met andere covalente verbindingen.
Giet het zout in 1/4 van de capaciteit van een smeltkroes. Sluit een Bunsen-spuitmond aan op een gastoevoer en schakel deze in. Verwarm het zout tot het smelt.
Zet het vuur af en plaats de kroes op een aanrecht. Breng snel de koperen draadelektroden in het gesmolten zout. Bekijk de lamp terwijl deze brandt. In de gesmolten toestand bewegen de ionen in de ionische verbindingen vrij tijdens het elektronentransport, evenals de zoutwateroplossing. Vervolg het experiment met andere ionische verbindingen.
Giet de suiker in een andere smeltkroes en smelt het op dezelfde manier als gemaakt met zout. Bevochtig de koperdraadelektroden die vastzitten aan een elektrische gloeilamp in de gesmolten suiker. Let op eventuele veranderingen aan de lamp. Het licht niet op. Vervolg het experiment met andere covalente verbindingen.