Inhoud
Het woord "barok" betekent "onregelmatige, vervormde of onvolmaakte parel". Het wordt gebruikt in associatie met de architectuur en muziek van West-Europa tussen de jaren 1600 en 1750. Beroemde barokke componisten zoals Johann Sebastian Bach, George Frideric Handel en Arcangelo Corelli zijn slechts enkele van degenen die muziek componeerden speciaal voor de instrumenten die tijdens de barokperiode. Instrumenten uit die tijd bestonden uit blaasinstrumenten, snaren en toetsenborden. Degenen van barokkabels gebruikten darmsnaren en onderscheidden hen van moderne instrumenten van dit type, die van metaal gebruik maken.
Familie van violen
Twee belangrijke instrumenten in de vioolfamilie tijdens de barokperiode waren de viola da gamba (voorloper van de cello) en de viola-pomposa. De gamba-altviool was een basgitaar die tussen de knieën werd gespeeld met een arm met fretten, meestal met zes of zeven lange bassnaren. De pompeuze altviool was kleiner, had vijf snaren en werd onder de arm gespeeld. Het werd gebruikt in barokmuziek voor de hoge passages van de cello.
De luit
De luit heeft een lange nek die bassnaren bevat om een dieper geluid te geven. Het heeft twee kratboxen met acht slagen in het hoofdvak en vijf in het tweede vak in de gebogen nek van het instrument. De theorie is een lage luit die in Frankrijk tot stand kwam. Het herbergt 14 gangen van snaren in plaats van 13 van de luit. Andere variaties van de theorie zijn de chitarrone en de archlute.
De harp
De harpen die in de barokperiode werden gebruikt, hadden twee rijen touwen die vier octaven produceerden en verticaal waren geplaatst voor de top. De barokke harp evolueerde van diatonische tonen naar chromatische tonen, en werd de driedelige harp. Het bevatte twee buiten diatonische lijnen van snaren met een lijn in chromatische tonen. De harp die op dit moment wordt gebruikt, kan boogvormig, schuin of omlijst zijn. Alle waren van een driehoekige vorm en aangepast naar een C-vlakschaal.
anders
De lirone, of lira da gamba, was populair in Italië aan het eind van de 16e eeuw en gedurende de hele 17e eeuw, het is een instrument van snaren gewreven en gespeeld tussen de benen, zoals de cello. Het kan tussen negen en veertien snaren hebben en werd bespeeld om de emotionele pieken in dramatische muziek. De jezuïeten begunstigden de lirone in katholieke kerken. De cítola gebruikte draden van staal en brons en had vier sets touwen en werd gebruikt in ballads en volksmuziek. Pandora was een Engels folkinstrument dat werd gebruikt als een contrabas met zeven sets snaren.