Inhoud
Gelukkig komt nierkanker niet vaak voor bij honden. Het is echter altijd een goed idee om deze externe mogelijkheid te elimineren. Als uw hond symptomen ontwikkelt die wijzen op nierproblemen, waarschuw dan de dierenarts. Het kan iets zonder zwaartekracht zijn, maar zoals het gezegde luidt, is het altijd beter om veilig te zijn dan sorry.
functie
De nieren zijn verantwoordelijk voor het filteren van de onzuiverheden van het lichaam van de hond en het transporteren ervan door de urine. Wanneer de nieren niet goed werken, zullen ze dit proces stoppen en zullen de onzuiverheden in het lichaam van het dier worden verspreid. Dit kan ernstige complicaties en uremie veroorzaken.
types
Er zijn twee soorten nierkanker die zich kunnen ontwikkelen bij honden, de primaire en de secundaire (metastatisch). Een primaire kanker is er een die rechtstreeks in de nieren ontstaat, terwijl de secundaire kanker elders ontstaat, maar zich naar de nieren verspreidt. Een specifiek type nierkanker is bekend als renaal cystadenocarcinoom, waargenomen bij het ras van de Duitse herder.
tekenen
Honden die getroffen zijn door nierkanker kunnen de volgende symptomen ontwikkelen: gewichtsverlies, verlies van eetlust, lethargie, verhoogde vochtinname, verhoogd plassen, bloed in de urine, bloedarmoede en veranderingen in de buik. In gevallen van cystadenocarcinomen ontwikkelen honden knobbeltjes op het hoofd, de nek en de poten.
diagnose
Vaak, wanneer ze bij de dierenarts worden afgenomen, doen honden met de bovenstaande symptomen de volgende tests: bloedtelling, urine, abdominale echografie, röntgenfoto van de thorax en kijkoperaties.
behandeling
Bij honden met nierkanker kan de aangetaste nier worden verwijderd, maar alleen als de ziekte in een enkele nier wordt geïsoleerd. Ze kunnen ook behandelingen ondergaan zoals hemodialyse en bloedtransfusies. Chemotherapie en bestralingstherapie kunnen ook geïndiceerd zijn.
prognose
De prognose hangt af van de locatie van de tumor en de typologie. Honden waarvan de tumoren beperkt zijn tot één nier en zich niet hebben verspreid naar andere organen, hebben meestal een betere prognose.