Inhoud
John Locke was een Britse filosoof uit de zeventiende eeuw die wilde dat individuen de rede gebruikten om de waarheid te zoeken in plaats van te vertrouwen op uitspraken van de autoriteiten die vertelden wat de waarheid is. Hij probeerde de grenzen van het menselijk begrip met betrekking tot God en persoonlijkheid te begrijpen en te geloven dat het aangeboren begrip niet bestond. Dus verbond hij de geest bij zijn geboorte met een "schone lei" of een schone lei.
De "schone lei"
In zijn meesterwerk, 'Essay on Human Understanding', weerlegt Locke de ideeën van René Descartes dat mensen bepaalde concepten van nature kennen. Locke geloofde dat de menselijke geest was wat hij noemde een 'schone lei', wat in het Latijn 'vel papier' betekent. Hij geloofde dat kinderen niets weten wanneer ze worden geboren, en dat alle ideeën die mensen ontwikkelen voortkomen uit ervaring.
Sensatie en reflectie
Locke geloofde dat er twee soorten ervaringen waren: de externe en de interne. Hij noemde de externe ervaring 'sensatie', verwijzend naar de interactie van menselijke wezens met objecten uit de echte wereld, inclusief de kleuren, bewegingen en hoeveelheden van dergelijke objecten. Hij verwees naar innerlijke ervaring als 'reflectie', verwijzend naar handelingen van de geest, zoals weten, geloven, herinneren en twijfelen.
Eenvoud en complexiteit
Locke stelde voor dat alle gewaarwordingen en reflecties passen in de categorieën van eenvoudig of complex zijn. Een eenvoudig idee is er een die draait om een element, zoals witheid. Een complex idee is een idee dat verschillende eenvoudige elementen combineert, zoals een appel, die de eenvoudige concepten van roodheid, witheid en circulariteit bevat.