Inhoud
- introductie
- Jeugd en adolescentie
- Training en vroege carrière
- Op tv
- In Londen
- Terug naar Brazilië
- Historische context
- De getuigenis
- De vermeende zelfmoord
- De grote vraag
- zekering
introductie
De militaire dictatuur van Brazilië heeft veel sporen nagelaten in de samenleving, maar het heeft vooral nadelige gevolgen voor de gezinnen die in die periode hebben geleefd en gevochten. Onder hen is die van Vladimir Herzog, belangrijke journalist die door de Braziliaanse Communistische Partij (PCB) werd gemotiveerd. Herzog werd in 1975 gemarteld en vermoord nadat hij rapporteerde aan het leger om zijn "criminele" acties te "verduidelijken". In de versie van de tijd zou hij zelfmoord hebben gepleegd.
Jeugd en adolescentie
Vlado Herzog werd geboren op 27 juni 1937, in het voormalige Joegoslavië (nu Kroatië). Hij kwam naar Brazilië met zijn ouders, Zigmund en Zora Herzog, na de Tweede Wereldoorlog. Omdat ze van joodse afkomst waren, werden ze vervolgd door de staat, die werd bestuurd door nazi-Duitsland. Nog tijdens de oorlog vluchtten ze naar Italië, waar ze in sommige steden clandestien woonden. Pas na het conflict emigreerden ze naar São Paulo.
Training en vroege carrière
Vlado studeerde in 1959 af in de wijsbegeerte aan de Universiteit van São Paulo (USP). Maar na zijn afstuderen begon hij als journalist te werken bij verschillende persbureaus. Hij werkte voor de krant "O Estado de São Paulo", waar hij begon te tekenen als "Vladimir" omdat hij dacht dat zijn naam vreemd klonk voor Brazilianen. Daar was hij een van de toonaangevende verslaggevers voor het team dat in de eerste maanden van de nieuwe federale hoofdstad een filiaal in Brasilia zou opzetten. Daarnaast was hij tot 1965 redacteur en hoofd van de rapportage, toen hij het bedrijf verliet.
Op tv
In 1963 voegde Herzog zich bij de televisiejournalistiek toen hij bij 'De staat St. Paul' werkte. Hij trad op als redacteur en secretaris van de "Show de Notícias", het dagelijkse televisiejournaal van TV-Excelsior (voorheen Canal 9 van São Paulo). Toen hij het journaal verliet, bleef Vladimir investeren in zijn tv-carrière. In 1965 ging hij naar Londen, Engeland, om bij de BBC's Brazilian Service te werken als producer en uitzender. Hij werkte ook samen met de afdeling Cinema en TV van het Central Office of Information, orgaan van het ministerie van Buitenlandse Zaken, bij de productie en presentatie van programma's over Engeland, voor de Braziliaanse televisie.
In Londen
Tijdens haar drie jaar in Londen maakte Herzog van de gelegenheid gebruik om haar televisie- en filmvaardigheden te bestuderen en te verbeteren.Hij behaalde een beurs, toen hij werd benoemd door de minister van Onderwijs van São Paulo, om de "Film- en televisiecursus voor buitenlandse studenten" te studeren aan het BBC Television Center. Tijdens zijn studie liep hij ook stage op verschillende afdelingen van BBC-TV.
Terug naar Brazilië
Bij zijn terugkeer naar Brazilië in 1968 werkte hij als cultureel uitgeverij aan het tijdschrift "Visão". In 1972 werd hij geroepen om het onlangs uitgebrachte tv-journaal Hora da Noticia op TV Cultura in São Paulo te regisseren. In dezelfde periode doceerde hij televisiejournalistiek aan de Armando Álvares Penteado Foundation en de USP School of Communications and Arts. Ze waren de 'leidende jaren' van de Braziliaanse dictatuur en censuur en repressie bevielen vooral de pers. Als lid van de Braziliaanse Communistische Partij (PCB) werd Vladimir een soldaat in de verzetsbeweging tegen het regime.
Historische context
In 1974 werd generaal Ernesto Geisel president met de toespraak "politieke openheid" (destijds "uitzetting" genoemd). In de praktijk zou dit betekenen: censuur verminderen, beschuldigingen van foltering onderzoeken en de burgerparticipatie bij de overheid vergroten. Maar naast de overwinning van tegenstanders bij de parlementsverkiezingen en de oliecrisis beschuldigde generaal Ednardo D'Ávila Mello de communisten van militante infiltranten in de regering van Sao Paulo. Om een falen van het systeem te voorkomen, bleef de repressie krachtig. Gevoel bedreigd, begon het Army Information Centre (CIE) voornamelijk de PCB te onderzoeken.
De getuigenis
In oktober 1975 werd Vlado door het 2e leger opgeroepen om te getuigen over zijn connecties met de PCB. Het leger beschuldigde hem ervan betrokken te zijn bij criminele daden, aangezien het feest illegaal was. Hij woonde het Information Operations Detachment - Internal Defense Operations Centre (DOI-CODI, Army Intelligence and Repression Branch) bij en werd gearresteerd met nog twee journalisten. De volgende dag, 25, toen opgeroepen om te getuigen, ontkende elke connectie met de PCB. Vladimir Herzog werd niet meer levend gezien.
De vermeende zelfmoord
Op 25 oktober ontving de Nationale Informatie Dienst (SNI) het nieuws dat de journalist Vladimir Herzog zelfmoord had gepleegd. Volgens het rapport, uitgegeven door de technische politie van São Paulo, had hij zichzelf met een strook doek opgehangen - de 'riem van de overall die de gevangene droeg' - vastgebonden aan een reling van twee meter hoog. Zonder ruimte voor zijn lichaam om op te hangen, had de journalist met zijn voeten op de grond gestaan en zijn benen gebogen, zoals te zien op de foto die bij het rapport hoort.
De grote vraag
Het punt is dat de jumpsuit van de DOI-CODI-gevangenen geen riem had, die samen met de veters werd verwijderd voordat ze naar hun cellen werden gestuurd. Bovendien zou het in de positie waar de journalist was (getoond op de foto) onmogelijk zijn om op te hangen. Volgens de rabbijn die het lichaam van Vlado voorbereidde, waren er sporen die de marteling bewezen hebben waardoor hij is gepasseerd. De journalisten die met hem werden gearresteerd, George Duque Estrada en Rodolfo Konder, beweerden soldaten te hebben horen bevelen te geven om de elektrische stoel die dag te halen.
zekering
De dood van Herzog was de katalysator voor vele veranderingen. Joden begraven zelfmoorden niet op hun kerkhof, maar daarbuiten. Vladimir werd echter begraven op de begraafplaats van Israël, en liet iedereen zien dat hij niet geloofde in de versie van de regering. De interreligieuze daad voor zijn dood was de eerste grote demonstratie tegen de praktijken van de dictatuur, na de AI-5, en verzamelde duizenden mensen binnen en buiten de Kathedraal van de Stoel, in São Paulo. De protesten moedigden anderen aan, die de dictatuur verzwakten tot het einde (in 1985). Het overlijdensverslag van Vladimir werd echter pas in 2012 rechtgezet en er werd beweerd dat "de dood het gevolg was van verwondingen en mishandeling geleden in afhankelijkheid van het 2e leger - SP (DOI-CODI)."