Inhoud
Zeesterren zijn ongewervelde stekelhuidigen die verwant zijn aan de zeekoek en de zee-egel. Meer dan 2000 soorten bewonen de oceanen van de wereld, en ze verschillen enorm in uiterlijk, van de gewone vijfarmige vorm tot sommige die er 40 hebben. Net als alle andere stekelhuidigen hebben ze geen hoofd, ogen, bloed of hersenen. In plaats daarvan groeien de lichamen in een radiaal patroon, met zuignappen en met water gevulde uiteinden erin.
Verdedigingen
Ondanks dat ze zacht van binnen zijn, hebben zeesterren een taaie, botachtige huid en een ongelooflijk vermogen om zichzelf te camoufleren. Beide functies bieden bescherming tegen mogelijke roofdieren. Als het wordt aangevallen, heeft het ook een tweede verdedigingslinie: verbrijzelen, waarbij de aanvaller slechts één arm heeft, terwijl de rest veilig kan ontsnappen. Later regenereert het de verloren ledematen. Sommige soorten, zoals de doornenkroon, hebben een actievere afweer en hebben scherpe en giftige stekels.
Andere zeesterren
Zeesterren zijn vleesetende en meestal kannibalen, die zichzelf tevreden stellen met het nog levende vlees van het slachtoffer en blindelings de zeebodem afzoeken naar gemakkelijke prooien. Wanneer de armen een mossel, tweekleppige schelpdier, koraal of een kleine zeester raken, braken ze de maag uit en keren ze letterlijk van binnen naar buiten. De mond bevindt zich op het onderste deel van het lichaam, dus de zeester vangt de prooi wanneer zijn spijsverteringssappen worden blootgesteld om het slachtoffer te absorberen.
Zeeotters en zeevogels
Zeesterren gebruiken meestal zuignaparmen om zich aan rotsen te hechten op zoek naar een prooi, waar ze weken wachten. Als de rots niet goed verborgen is, kunnen ze worden gegeten door zeeotters of hongerige vogels. Niet in staat om de taaie buitenste laag van de zeester te penetreren, trekken de otters een arm eraf of verwijderen de punt en zuigen de slijmerige ingewanden op. Vogels zoals meeuwen kunnen hun stijve en scherpe snavels gebruiken om de huid van het wezen te penetreren.
Newt
Dit grote weekdier kan tot 50 cm lang worden en jaagt op zeesterren, vooral doornenkronen. Zodra hij het gifslachtoffer lokaliseert, injecteert hij hem met zijn verlammende speeksel en gebruikt hij zijn tanden om de harde huid te doorboren en zacht weefsel eruit te zuigen.Als een van de weinige dieren die immuun zijn voor haar gif, is de salamander essentieel voor het handhaven van een evenwichtige omgeving. In gebieden zoals de Filippijnen, waar het weekdier overbejaagd wordt vanwege zijn prachtige schelp, lopen populaties zeesterren uit de hand.