Inhoud
Voor de Japanners zijn een Shinto-huwelijk en een boeddhistische begrafenis de norm en negen van de tien begrafenissen in Japan zijn boeddhistisch. Boeddhistische overtuigingen zijn van invloed op de begrafenisplechtigheden in Japan en op ruimtevaartproblemen. Rouwenden cremeren de overledenen meestal vanwege het boeddhistische geloof dat het lichaam na de dood terugkeert naar de aarde terwijl de geest onafhankelijk van de staat van het lichaam beweegt.
Voor de begrafenis
Traditioneel wassen familieleden het lichaam van de overledene na de dood, maar in de moderne tijd is dit het ziekenhuispersoneel die dit doet. De oudste zoon, of, bij afwezigheid van een zoon, de oudste dochter, begint de begrafenis bijna onmiddellijk na de dood te plannen met een begrafenisondernemer. Om de pech van de levenden te voorkomen, zal het gezin voorkomen dat de begrafenis op bepaalde dagen meer geschikt is voor gelukkige gelegenheden, volgens boeddhistische en shinto-overtuigingen.
Voorbereiding van de overledene
Een Japanse vrouw wordt vaak begraven in een witte kimono omdat wit de dood symboliseert in Japan: een Japanse man wordt begraven in een pak of een kimono. Begrafenisondernemers zullen het lichaam gedurende de periode van de begrafenis op droog ijs bewaren en kunnen ook make-up aanbrengen op de overledene. Het bevat meestal enkele kostbare kleine items en zes munten. De munten symboliseren de "tol" die nodig is om de rivier de Three Crosses over te steken, de rivier voor het hiernamaals.
De volgorde
Tijdens de ceremonie dragen Japanse mensen traditioneel wit, hoewel in moderne tijden de westerse gewoonte van zwarte jurk veel begrafenisdeelnemers heeft beïnvloed. Een boeddhistische priester biedt een gebed aan terwijl de deelnemers blijven zitten, met de familie van de overledene vooraan. Elk gezinslid biedt driemaal wierook aan de overledene in een urn die voor hem is geplaatst. Andere deelnemers kunnen wierook aanbieden in urnen geplaatst achter de stoelen van familieleden.
Tradities
Voor en na de begrafenis zal de familie lijden voor de overledene. Ze plaatsen een witte zaklantaarn aan de buitenkant van hun huis als teken dat ze in rouw zijn. De familie bouwt thuis een altaar of maakt gebruik van een bestaand altaar. Bij dit altaar plaatsen ze foto's van de overledene. Nog lang na de begrafenis biedt het gezin dagelijks wierook en gebeden aan hun overleden familieleden.