Inhoud
De watercyclus is een van de belangrijkste op aarde - een zelfvoorzienend systeem dat de planeet bewoonbaar maakt. De waterdamp die oprijst uit een zonovergoten oceaan condenseert in de vorm van wolken, en de wind voert ze naar de aarde, waar ze terugvalt in de vorm van regen en sneeuw. Om de damp te laten condenseren, heeft de atmosfeer echter deeltjesvlammen van condensatiekernen nodig.
functie
De moleculen van waterdamp in de atmosfeer bewegen met hoge snelheid, zo snel dat ze niet samen kunnen komen en condenseren. Koelere temperaturen bevorderen condensatie, maar zelfs wanneer sommige watermoleculen botsen en vallen, is het oppervlak zo klein dat andere moleculen er waarschijnlijk niet tegenaan botsen. Bovendien maakt de hoge spanning van het wateroppervlak het onwaarschijnlijk dat ze samen zullen doorgaan. Een condensatiekern is een deeltje van stof of ander materiaal dat een oppervlak verschaft waarop de watermoleculen kunnen toevoegen. Zonder deze condensatiekern zouden veel koudere temperaturen nodig zijn om deze druppeltjes te vormen.
types
Condensatiekernen zijn meestal stofdeeltjes bestaande uit klei, zeezout en andere mineralen. Ze komen meestal uit de bodem, uit de oceaan of door verbranding, die as en deeltjes van materie verspreidt. Ze kunnen ook zijn samengesteld uit meer ongewenste stoffen. Sulfaten en nitraten kunnen dienen als condensatie-kernen omdat ze kunnen combineren met water om zuren te vormen die de pH van het uiteindelijke water verlagen, waardoor een fenomeen wordt gecreëerd dat zure regen wordt genoemd.
karakter
Condensatiekiemen hebben meestal een diameter van 0,2 μ tot 6 μ - minder dan een tiende van de dikte van het menselijke haar. Wanneer de regen op de grond valt, draagt het de condensatiekiemen die de wolk vormden, zodat deze kernen niet permanent in de atmosfeer blijven. In hoge attitudes, waar de temperatuur erg koud is, kan water de afzetting van condensatiekernen ondergaan en ijskristallen vormen.
Cloud seeding
Soms proberen mensen te interfereren en het weer aan te passen door wolken uit te zaaien en aërosol zilverjodide in de wolken in de atmosfeer te verspreiden. Deze aerosol fungeert als een kern om de vorming van ijskristallen te stimuleren. Om dit proces te laten werken, moet de lucht al erg koud zijn en oververzadigd met waterdamp. Helaas zijn wetenschappers niet in staat onderscheid te maken tussen neerslag veroorzaakt door wolkenzaden en die veroorzaakt door natuurlijke processen, dus de effectiviteit van deze methode is onduidelijk.