Inhoud
Romantische muziek heeft zijn wortels in de klassieke muziekstijl. De ontwikkeling van harmonische vormen en ideeën die prominent werden in het classicisme, werd uitgebreid in de romantische periode. Hierdoor ontstonden overeenkomsten en verschillen tussen de twee periodes van de muziek. Toen componisten de voorkeur begonnen te geven aan het definiëren van het individuele perspectief van muziek, in tegenstelling tot het groepsperspectief, begonnen romantische componisten de grenzen van harmonische vorm en functie te verleggen.
Beethovens rol
Een van de meest raadselachtige componisten uit beide periodes was Beethoven. Zijn muziek spreekt zichzelf qua stijl tegen. Zijn eerste symfonieën klinken als stukken uit de klassieke periode, met name zijn eerste twee symfonieën. Van daaruit veranderde zijn muziek in een romantische stijl. De starre vormen van klassieke muziek begonnen uiteen te vallen toen hij de zeer programmatische "Vijfde symfonie" schreef. Deze symfonie gebruikte een overwinningsmotief van 4 noten waarin het lied een verhaal van overwinning in oorlog uitbeeldt. Dit staat in contrast met de absoluut klassieke periode, die ging over muzikale thema's en niet noodzakelijkerwijs menselijke expressie.
Ontwikkeling
Klassieke componisten probeerden chaotische muziek uit de barokperiode te vermijden. Romantische componisten probeerden echter niet afstand te nemen van klassieke muziek. Dit onderscheid in filosofieën is belangrijk bij het vergelijken van het verschil tussen de twee stijlen. Terwijl de klassieke periode iets geheel nieuws probeerde te creëren, was de romantische periode tevreden met het uitbreiden en ontwikkelen van de ideeën van de klassieke periode. Deze overlap van ideeën is de reden voor de moeilijkheid om onderscheid te maken tussen veel componisten uit het begin van de romantische tijd en componisten uit het einde van het classicisme.
De regels breken
Het classicisme was bedoeld om de orde te bewaren en melodieën zo duidelijk mogelijk te presenteren. Hierdoor waren akkoorden in de klassieke periode erg eenvoudig en sterk gebaseerd op de majeur-mineur schaalverhoudingen. Deze houding ten opzichte van muzikale regels veranderde in de romantische periode. Componisten uit de romantische periode begonnen de structuur van de sonate uit te breiden, de melodie te verdoezelen met meer geavanceerde en chromatische akkoorden en een nieuwe muziekstijl te creëren die de dramatische aspecten en niet noodzakelijk de fysieke aspecten van de muziek uitdrukte. De romantische generatie zette ideeën opzij die niet aan hun onmiddellijke behoeften voldeden en handhaafde concepten die hun muziek verbeterden.
De grenzen opzoeken
Klassieke componisten waren tevreden om binnen een bepaald bereik te blijven van wat acceptabele muziek was. Akkoordresoluties waren altijd hetzelfde, de relatie tussen de bewegingen, secties en toetsen behield de verhouding. Romantische componisten verlegden deze grenzen, introduceerden nieuwe akkoorden, ongebruikelijke toonsoortwijzigingen en waren in veel opzichten tegen de procedures en het beleid dat in de klassieke periode was ontwikkeld. Hoewel de vormen zoals sonate, symfonie en zelfs vlucht hetzelfde zijn gebleven, is de interpretatie van deze vormen dramatisch veranderd, waardoor de lengte en het karakter van deze vormen enorm zijn uitgebreid.
Muziekstijl
De klassieke periode had een consistente muziekstijl. Als je in deze tijd een songwriter was, zou je weten wat er van je werd verwacht. Haydn had een enorme invloed op de ontwikkeling van klassieke muziek, en Mozart diende om de stijl te verfijnen en te perfectioneren. Beethoven begon in de klassieke stijl te schrijven, maar verliet hem en leidde de weg naar een meer romantische stijl. Vroeg-romantische componisten, zoals Brahms en Schubert, bleven dichter bij klassieke tradities en eenvoudigere akkoordstructuren. Op hun beurt drongen componisten als Wagner en Strauss aan het einde van de romantische periode de essentie van tonaliteit af. Deze componisten baanden de weg voor de volgende generatie componisten.