Inhoud
- introductie
- Ruy Barbosa
- Florestan Fernandes
- Paulo Freire
- Darcy Ribeiro
- Celso Furtado
- Caio Prado Junior
- Moeder Cristina
- Otto Maria Carpeaux
- Gilberto Freyre
- Sérgio Buarque de Holanda
introductie
Naast het feit dat ze als mannen en vrouwen van hun tijd worden beschouwd, hebben de grote Braziliaanse denkers een punt gemaakt om alle academische theorievorming in de praktijk te brengen. En dus gingen ze de geschiedenis in. Het gebeurde met Paulo Freire en zijn revolutionaire methode van geletterdheid. En ook met Darcy Ribeiro en werken zoals het Xingu National Park of zelfs de bouw van de Universiteit van Brasilia. In de briljante geesten van Brazilië zijn actie en oefening altijd samen gegaan.
Ruy Barbosa
Rechter, diplomaat, schrijver, filoloog, redenaar en vertaler van literaire werken. De vaardigheden van de denker Ruy Barbosa (1849-1923) zijn talrijk. Een van de meest briljante Braziliaanse intellectuelen, hij hielp bij het organiseren van de Braziliaanse republiek. Hij was een van de belangrijkste verdedigers van de abolitionistische zaak en de garantie van de individuele rechten van de burgers. Ruy Barbosa had een grote politieke carrière als plaatsvervanger, senator en premier van de Schatkist na de proclamatie van de republiek (1889). Zijn naam werd internationaal bekend na de Vredesconferentie in Den Haag, Nederland, in 1907. Verdedigend het gelijkheidsbeginsel tussen de landen, werd Ruy Barbosa genoemd als "de adelaar van Den Haag".
Florestan Fernandes
Een van de belangrijkste sociologen die Brazilië heeft gehad, Florestan Fernandes (1920-1995) theoretiseerde uiteenlopende onderwerpen, variërend van de sociale organisatie van de Tupinamba-indianen tot de dilemma's van de onderontwikkelde maatschappij in het kapitalistische systeem. Als verdediging van sociale bewegingen als een essentiële voorwaarde voor een democratische omgeving, werd de socioloog vervolgd door de militaire dictatuur en werd hij gedwongen het land te verlaten in 1969. In die tijd doceerde hij aan de universiteiten van Columbia en Yale in de Verenigde Staten, en aan de universiteit van Toronto, Canada. Een van de belangrijkste bijdragen van Florestan was de heruitvinding van nationaal sociologisch onderzoek door middel van een kritische en analytische manier van denken die tot dan toe niet bestond.
Paulo Freire
In de lijst met grote namen van nationale denkers kon de naam van de filosoof en opvoeder Paulo Freire (1921-1997) niet ontbreken. Eigenaar van een enorm werk, beïnvloedde Freire kritisch denken over de hele wereld dankzij zijn manier van werken. Bekend als de Paulo Freire-methode, heeft deze pedagogische techniek bijgedragen aan het onderwijs aan miljoenen kinderen en volwassenen over de hele wereld. Volgens Freire is het noodzakelijk om burgers te vormen die in staat zijn om voor zichzelf te denken in plaats van studenten die frases en formules versieren. Freire was de meest geëerde Braziliaanse door buitenlandse instellingen, met 41 titels van "Doctor Honoris Causa" van universiteiten zoals Harvard en Oxford.
Reproductie en.dialogosdosul.org.br Opslaan
Darcy Ribeiro
De mijnbouwantropoloog Darcy Ribeiro (1921-1997) was een groot verdediger van de inheemse oorzaak. Voordat hij in 1955 zijn eerste postdoctorale cursus Antropologie organiseerde, produceerde hij studies bij Unesco en de Internationale Arbeidsorganisatie. Darcy Ribeiro creëerde het Xingu-park, stichtte het Museu do Índio en was een van de makers van de Universiteit van Brasilia in 1961. Nadat hij werd vervolgd door de militaire dictatuur, trad hij op als professor aan verschillende Zuid-Amerikaanse universiteiten. Zijn meest invloedrijke boek is "O Povo Brasileiro" (het Braziliaanse volk), een studie die kijkt naar de vorming van Brazilië met het oog op vijf grote etnische groepen: de Sertanejo, het Creools, de Caboclo, de Caipira en de Zuidelijke.
Celso Furtado
De Braziliaanse econoom Celso Furtado (1920-2004) wordt beschouwd als een van de meest briljante intellectuelen van de 20ste eeuw. Furtado durfde te dromen over ontwikkelde en onderontwikkelde staten en distantieerde zich van de dominante theorie van de alomtegenwoordige rol van de staat in de economie. Geboren in Paraíba, behaalde hij zijn doctoraat in de economie aan de Universiteit van Sorbonne, Frankrijk. Daarna verhuisde hij naar Chili, waar hij deel uitmaakte van de ECLAC (Economische Commissie voor Latijns-Amerika), een VN-orgaan opgericht om economische samenwerking aan te moedigen. In zijn meest beroemde werk, "Economic Formation of Brazil", zocht Furtado naar elementen in de geschiedenis van de economie van Brazilië om de oorzaken te vinden van de problemen die het land doormaakte.
Caio Prado Junior
Caio Prado Júnior (1907-1990) was de eerste historicus die de ideeën van Karl Marx gebruikte in de studie van de geschiedenis van koloniaal Brazilië. De Paulista was een intellectueel met grote politieke participatie. Totdat de historicus, teleurgesteld over de regeringsvormen in de zogenaamde Nieuwe Republiek (1946-64), het marxisme benadert door het te gebruiken als een instrument van intellectueel onderzoek. Zijn meesterwerk is het boek "Formation of Contemporary Brazil - Colony", waarin hij historische kennis analyseert vanuit het perspectief van de tijd, een positie die niet tot de Braziliaanse historici van die tijd behoorde. Daarom werd het werk opgezet als een volledig beeld van Brazilië Colônia.
Moeder Cristina
Moeder Cristina (1916-1997) was een Braziliaanse denker die psychologie en religie durfde te relateren om het hoofd te bieden aan de misstanden gepleegd door mannen. Ze studeerde filosofie, pedagogiek en psychologie, naast de integratie van de congregatie van onze lieve vrouw - Cannegas de Sto. Augustine. Voor haar moet de kerk zich volledig richten op maatschappelijke doelen en een revolutionair voorstel in de samenleving aannemen. Politiek geëngageerd hielp ze met het organiseren van de Catholic University Youth (JUC) en diende ze in de National Union of Students (UNE) in de jaren 1960. Ze deed baanbrekende studies in psychodrama en groepstherapie. In de jaren 1970 richtte hij het Sedes Sapientiae Institute op, een instituut dat openstaat voor sociale discussies.
Otto Maria Carpeaux
De Oostenrijkse genaturaliseerde Braziliaanse, literaire criticus Otto Maria Carpeaux (1900-1978) kwam met zijn vrouw naar Brazilië in 1939, kort voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Corelio schreef voor de krant Correio da Manhã in Rio de Janeiro. Carpeaux bleek talent en eruditie te hebben om auteurs te relateren die weinig bekend waren bij het Braziliaanse publiek. Het was het begin van een vruchtbare carrière als literair criticus. Als rabalhaca als directeur van de bibliotheek van de Getúlio Vargas Foundation publiceerde hij zijn belangrijkste werk. In de 'History of Western Literature', wereldwijd vertaald, analyseert Carpeaux op een innovatieve manier het werk van meer dan achtduizend schrijvers.
Gilberto Freyre
De Pernambuco Gilberto Freyre (1900-1987) maakt deel uit van de galerij van de grote sociologen van de wereld. Zijn meesterwerk is 'Casa Grande e Senzala', een boek dat in 1933 werd gepubliceerd en dat de meeste van de toen geldende ideeën in de Braziliaanse intellectuele klasse ter discussie stelde. Tegen de racistische doctrines van bleken toonde Freyre dat klimatologisch of raciaal determinisme niets te maken had met de ontwikkeling van het land. Veel van zijn onderzoek werd gedaan via mondelinge rapporten en persoonlijke documenten van de auteur zelf, methoden die ongebruikelijk zijn in de Braziliaanse geschiedschrijving. Freyre kreeg de titel "Heer", een onderscheiding die door de Britse kroon rechtstreeks uit de handen van koningin Elizabeth II werd verdeeld.
Sérgio Buarque de Holanda
De vader van de zangeres Chico Buarque, Sérgio Buarque de Holanda (1902-1982) was een van de meest opmerkelijke historici die Brazilië ooit heeft gehad. Als journalist en intellectueel nam hij actief deel aan de modernistische beweging van 1922 en begon hij in verschillende kranten in het land te werken. In 1936 publiceerde Sérgio Buarque zijn beroemdste werk: Roots of Brazil. Dit ademwerk richt zich op de centrale kenmerken van de geschiedenis van Brazilië, gebaseerd op het proces van vorming van onze samenleving. Voor hem moet de koloniale erfenis van de Portugezen worden overwonnen om een effectieve politieke democratie in Brazilië te vestigen.