Inhoud
- introductie
- samba
- Carimbó
- chorinho
- Fandango
- Bossa nova
- catira
- Maracatu en Frevo
- forró
- Baiao
- Braziliaanse cultuur en muziek
introductie
Brazilië herbergt een enorme en gevarieerde cultuur. Braziliaanse muziek zou niet anders zijn: een mengeling van Afrikaanse, Indiase en Portugese invloeden, met een paar hints van de Spaanse cultuur in het zuiden, Bolivianen in het middenwesten en duidelijk inheemse in het noorden. Vanaf de 19e eeuw begon de lokale muziek steeds meer gewaardeerd te worden door intellectuelen en wetenschappers, die de verschillende ritmes begonnen te bestuderen om ze in hun composities te gebruiken. Maak kennis met enkele van de typische geluiden van elke regio van Brazilië.
samba
Samba is de bekendste van Braziliaanse ritmes. De oorsprong verwijst naar de Afrikaanse slaven, geïnstalleerd in Bahia en Rio de Janeiro, die muziek maakten voor capoeira en hun religieuze ceremonies in de terreiros. Samba is in de 20e eeuw steeds populairder geworden en er zijn variaties: samba-lied, roda, breque, alto partido en samba-rock zijn enkele van de muzikale nieuwigheden die de heuvels van Rio verlaten en populair worden in het hele land. In 1984 wordt de eerste parade van samba-scholen, in de huidige mallen, georganiseerd in de Sambadrome van Rio de Janeiro.
Carimbó
Een ritme van inheemse afkomst, typisch van Pará, de carimbó was gemengd met de invloed van de Afrikaanse drummers die in Brazilië waren geïnstalleerd en met de handpalmen en vingers van de vingers, typisch voor de Portugezen. Tot op de dag van vandaag ontvangt de stad Marapanim in Pará jaarlijks het "Carimbó-festival - de magische hoek van de Amazone". Het woord "carimbó", in tupi, betekent trommel. Het ritme kreeg deze naam omdat dit type percussie de toon van het nummer markeerde. Later heeft de carimbó uiteindelijk ook invloed gehad op populaire ritmes zoals lambada. In traditionele uitvoeringen dansen vrouwen blootsvoets, met bloemstukken in hun haar.
chorinho
De choro is gemaakt met de mix van Portugese populaire muziek, al doordrongen in Brazilië door de Afrikaanse invloed, met de halldansen afkomstig uit Europa. De choro heeft ook directe invloed van de lundu, beschouwd als het eerste Afro-Braziliaanse genre van het populaire lied, dat ontstond aan het einde van de 18e eeuw. Het ritme "daalt de heuvel af" en wordt geadopteerd door de elites van Rio de Janeiro. De belangrijkste namen van de "chorinho" in Brazilië waren Pixinguinha en Waldir Azevedo, maar de persoon die de leiding had over de popularisering was zelfs de pianist Chiquinha Gonzaga.
Fandango
De fandango is een typisch Iberisch ritme dat in de 19e eeuw in het zuiden van Brazilië aankwam, door immigranten werd gebracht en door contact met buurlanden zoals Argentinië en Uruguay. Het kreeg ruimte in de zuidelijke boerderijen, geïsoleerd van de steden en dorpen, waar ze grote ballen maakten met danswielen en muziekinstrumenten zoals altviolen en castagnetten. Deze grote feesten hebben als oorsprong de "gauchescas fiestas" in de Spaanse koloniën van de grens. Het ritme is populair van het uiterste zuiden van de staat São Paulo tot Rio Grande do Sul en omvat honderden denominaties: getrimd, dom, back-lady en wheelie.
Bossa nova
Bossa Nova was een muzikale beweging gelanceerd door Tom Jobim, João Gilberto en Vinícius de Moraes in de late jaren 1950. Bij het voorstellen van een ontmoeting tussen samba en jazz, vonden jongeren uit het zuiden van Rio de Janeiro een formule om de bossa als een van de meest bekende Braziliaanse ritmes in het buitenland. Later zoeken de muzikanten een toenadering met de sambamuzikanten zoals Cartola, Zé Keti en Baden Powell - de samenwerking van laatstgenoemde met Vinícius leidde tot het album "Os Afro-Sambas" uit 1966. Het album beïnvloedt componisten en uitvoerders zelfs vandaag.
catira
De catira is een typisch folkloristisch ritme van het Midden-Westen en had een gemengde invloed, van Portugezen, Indiërs en Afrikanen. In de uitvoeringen spelen en zingen violisten de altvioolmode terwijl de dansers op het ritme van de muziek in hun handen klappen. Het is populair in de staten van het Midwesten (Mato Grosso, Goiás en Mato Grosso do Sul) en ook in de "caipira" -cultuur van het binnenland van São Paulo, Paraná en Minas Gerais. Historici geloven dat de catira een erfenis is van de bandeirantes, verspreid door de pionnen van het binnenland. Het ritme, dat gebaseerd is op de viola-mode, heeft de sertanejo beïnvloed die we vandaag horen.
Maracatu en Frevo
De folklorist Câmara Cascudo, die de muzikale ritmes uit het noordoosten intens bestudeerde, noemde de frevo 'de grote hallucinatie van het Pernambuco-carnaval', vanwege het hectische ritme van de dans. Het won aan populariteit in de jaren zestig en zeventig, met Tropicália, toen Caetano en Gil verschillende frevos componeerden die zelfs in elektrische trio's van het Bahia-carnaval werden opgevoerd! Maracatu is van Afrikaanse en religieuze afkomst. De slaven koos en begeleidden de "Kongo-koningen", die tijdens de Congadas, Afrikaanse en Katholieke syncretismepartijen werden gekroond in de kerken, naar het geluid van het maracatu slaan.
forró
De folkloristische folklorist Câmara Cascudo ontdekte de oorsprong van het woord "forró", afgeleid van "forrobodó", wat betekent licht en emotieloos plezier. In het verleden was forr een dans waarin andere soorten typisch Noordoost-muziek werden gespeeld, zoals baião, xaxado en xote. Van daaruit gebruikten de muzikanten deze verwijzingen om een nieuw ritme te creëren met de accordeon, accordeon, zabumba en driehoek. In de jaren negentig was het ritme modieus in het zuiden en zuidoosten en was het gebruikelijk om geweldige dansen en shows te vinden die de forró bevielen.
Baiao
De baião was het eerste typisch Noordoost-ritme en beïnvloedde direct alles wat later kwam. Volgens de geleerde Câmara Cascudo kwam de naam van het mengsel tussen de termen "baiano" en "rojão", wat een kort stukje viola zou zijn, gespeeld in de uitdagingen van improvisatoren. De baião won Brazilië met de popularisering van Luiz Gonzaga, de lankmoedige Pernambucaanse accordeonist die tot op de dag van vandaag bekend staat als "Koning van de Baião", nog steeds in de tijd van de radio. Enkele van de belangrijkste vertegenwoordigers van het ritme zijn de zoon van Gonzaga, Gonzaguinha, stierf in 1991, en muzikanten zoals Moraes Moreira en Alceu Valença.
Braziliaanse cultuur en muziek
Brazilië was ook het toneel voor de opkomst van verschillende andere muzikale ritmes die van groot belang zijn voor de nationale cultuur. Enkele voorbeelden zijn de countrymuziek, rock en pop nationale en axe, zeer populair in het hele land, en de bumba my ox, van Amazone afkomst, jaarlijks gevierd op een festival in de Amazone-stad Parintins. Daarnaast benadrukken de caboclinho, van oorsprong Pernambuco, en caxambú, kokosnoot, congo en maculelê, ook van noordoostelijke origine, de etnische en culturele vermenging tussen de inheemse, Afrikaanse en Europese volkeren die zich in de loop van de geschiedenis in Brazilië vestigden.