Inhoud
Het strafwetboek van Argentinië maakt deel uit van de nationale grondwet van het Zuid-Amerikaanse land. De grondwet werd voor het eerst ingevoerd in 1853 en is sindsdien regelmatig aangepast, met inbegrip van een ingrijpende modernisering in 1994. De naleving van het wetboek van strafrecht wordt verzekerd door het gerechtelijk apparaat in Argentinië. Beroepen van strafrechtelijke beslissingen moeten worden voorgelegd aan het Supreme Provincial Court of Superior Court van de respectieve staten van de natie.
Gerelateerde zoekopdrachten
De Argentijnse wet bepaalt een reeks stappen die moeten worden gevolgd in het geval iemand wordt beschuldigd van een misdrijf. Ten eerste, een strafrechter is verantwoordelijk voor het beslissen of er al dan niet voldoende bewijs is om de zaak voor de rechter te brengen. In het geval de rechter de zaak goedkeurt, bepaalt het strafrecht van Argentinië dat hij voor een strafrechter wordt gebracht, dat een rechtbank is. De eerste rechter is ook belast met het presenteren van zijn bewijsmateriaal en beschuldigingen tegen de te berechten crimineel. In een strafrechtelijk geval van exclusiviteit in Argentinië worden deze aanklachten het argument waarop de beschuldiging is gebaseerd.
Technologische misdaden
In 2008 heeft Argentinië zijn strafwetboek aangepast met misdaden van technologische aard. Misdaden die aan de bestaande code zijn toegevoegd, omvatten distributie en bezit van kinderpornografie, wetsovertredingen via e-mail, illegale toegang tot informatiesystemen, verspreiding van virussen en schade aan informatiesystemen, verergerde misdaden tegen informatiesystemen en onderbreking van communicatie . Artikel 128 van het Wetboek van Strafrecht definieert straf voor de digitale verspreiding van expliciete seksuele beelden van minderjarigen van zes maanden tot vier jaar in de gevangenis en bezit van dergelijke beelden van vier maanden tot twee jaar gevangenisstraf.
Criminele kosten met betrekking tot drugs
In augustus 2009 vond het Hooggerechtshof van Argentinië het ongrondwettig dat bezit van marihuana voor persoonlijk gebruik een passieve misdaad van straf is. De wet werd ingevoerd als de eerste van verschillende Latijns-Amerikaanse wetten voor de liberalisering van drugs, gericht op meer aandacht voor het voorkomen van grootschalige verkoop en distributie en dus vechten tegen de oorlog tegen drugs in plaats van tegen de drugsgebruiker.